Ο Αθανάσιος Βουλγαράκης του Χρήστου και της Δήμητρας γεννήθηκε στον Πειραιά το  1979. Εγγονός του χειριστή μηχανημάτων οδοποιίας Παναγιώτη Λοΐζου («Λωλάδα»).

Ο παππούς μου ήταν για μένα ένας σούπερ ήρωας. Όπως αυτούς των κόμικς ένα πράγμα. Ήταν α’θρώπακας· ένας αγαθός γίγαντας, κι εγώ ένα σαμιαμίδι μπροστά του. Σε συνδυασμό με τη φιγούρα του πάνω στο τεράστιο, στα μάτια μου τότε γκρέιντερ grader), μου φάνταζε υπεράνθρωπος. Δεν είχε άλλα μηχανήματα σαν κι αυτό εκείνη την εποχή στη Μύκονο. Μ’ αυτό είχε ανοίξει, αν όχι όλους, τους περισσότερους δρόμους του νησιού. Τον θαύμαζα πάντα γι’ αυτό του το κατόρθωμα.
Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι ότι δεν ήθελε να με ανεβάζει πάνω στο γκρέιντερ – είχε τους λόγους του… Μόνο σταματημένος με ανέβαζε για λίγο για να ξεγελάσει την επιμονή μου.
Σε ευχαριστώ, παππούλη μου, για όλα! Θα ’σαι για πάντα ο ήρωάς μου!

[επιστολή, 03-10-2019]