Η Ειρήνη Ζουγανέλη της Ελίζας και του Ιωάννου («Νικολαρίδι») γεννήθηκε στην Άνω Μερά το 1976. Εγγονή του χειριστή μηχανημάτων οδοποιίας Παναγιώτη Λοΐζου («Λωλάδα»).

Γεννήθηκε στον Πειραιά, πήγε σχολείο δούλεψε σαν τσαγκάρης, παντρεύτηκε, απέκτησε 4 κόρες της προίκισε και τις πάντρεψε. Κανάκεψε με πολλή αγάπη και φροντίδα τα εγγόνια του και τα δισέγγονα του. Είχε αγαθή και ευαίσθητη ψυχή. Καλόκαρδος με το χαμόγελο στα χείλη. Πάντα είχε καλή διάθεση και προθυμία να βοηθήσει τους συντοπίτες του.
Μια σκιά στη διάρκεια της ζωής του τον σημάδεψε. Αυτός που δεν πατούσε ούτε μυρμήγκι στο πέρασμα του. Προκάλεσε άθελα του ένα θανατηφόρο ατύχημα κατά την διάρκεια διάνοιξης δρόμου. Ανεπανόρθωτο πλήγμα για αυτόν και την οικογένεια του. Η ψυχή του μαύρη. Είμαι σίγουρη ότι ποτέ δεν το ξεπέρασε. Πώς να το ξεπεράσει άλλωστε, με τόσες ευαισθησίες και καλοσύνη που είχε;
Το 1955 ήρθε στην Μύκονο για να εργαστεί στα Μεταλλεία. Στήριγμα του πάντα η γυναίκα του και γιαγιά μου, Ειρήνη Αντ. Σταυρακοπούλου. Δύσκολοι καιροί για όλους. Αντίξοες συνθήκες. Η ανάγκη όμως για επιβίωση μεγάλη. Ατρόμητος, άξιος αγωνιστής της ζωής. Κοπίαζε για τον “άρτον ημών τον επιούσιον”, όπως έλεγε πάντα. Έξυπνος, πολυτάλαντος, ευρηματικός και εφευρετικός. Δύσκολη η θέση εργασίας που είχε. χειριστής μηχανημάτων οδοποιΐας. Ακοίμητος, ακούραστος και εκτός ωραρίου Δούλευε μέρα νύχτα, με κίνδυνο της ζωής του, για να δημιουργήσει δρόμους από τα μονοπατάκια και τις ρύμες που υπήρχαν. Άνοιξε τους περισσότερους δρόμους της ενδοχώρας του νησιού μας. Ατρόμητος πάντα και παντού ακόμη και στα πιο απόκρημνα. «Λωλάδας» το παρατσούκλι του, όχι άστοχα και άτοπα, αφού συνδύαζε την αύρα του, την καλοσύνη του, την ζωντάνια του και την θετική του ενέργεια για όλα.
Η διαδρομή της ζωής του μεγάλη επίπονη και επώδυνη… Η επαφή του με τους γύρω του σημαντική, κοινωνικός και δοτικός, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς έξτρα χρεώσεις. Άγγιξε τις ψυχές και τις καρδιές όλων μας. Δουλευταράς, μαχητής, κουβαλητής και δεξιοτέχνης… Αμέτρητα επίθετα για να χαρακτηρίσω και να περιγράψω τον παππού μου… Μας λείπεις!!! Εσύ, το χαμόγελο σου και τα πειραγματάκια σου.

[επιστολή στη Δ. Λοΐζου, 29-01-2017]