Η Ελισάβετ Κουτούμπα του Βασιλείου και της Μαρίας γεννήθηκε το 1970 στο Γερακάρι Θεσσαλίας. Ο πατέρας της δούλεψε ως μιναδόρος περίπου το 1970.

Ο πατέρας μου Βασίλειος Κουτούμπας (1937-2011) δούλευε κομπρεσέρ, και στα καρότσια που κυλούσαν στις ράγες που μετέφεραν το υλικό. Ο πατέρας μου δε’ μίλαγε ποτέ για τις κακουχίες που πέρασε. Όταν κάποια στιγμή που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο, έφεραν κάποιον που το πρόσωπο του είχε στραβώσει από εγκεφαλικό, η μητέρα μου δάκρυσε. Τη ρώτησα: «Γιατί, μάνα μου, κλαις;». «Να, μου λέει, κοίτα τον, έτσι είχε στραβώσει από την παγωνιά το πρόσωπο του πατέρα σου ένα βράδυ στα μεταλλεία της Μυκόνου, από την παγωνιά και τον άνεμο που σε θέριζε!». Εργαζόταν μέρες έτσι, παραμορφωμένος, και η μάνα μου ανησυχούσε πολύ, μήπως και έμενε έτσι για μια ζωή! Όταν ήρθε να δει τα παιδιά του, τα πήρε αγκαλιά, τα φίλησε, και το πρόσωπό του έγινε πάλι, όμορφο, όπως ήταν πάντοτε… Η Χούντα του απαγόρεψε να εργάζεται άλλο στη Μύκονο, μιας και ήταν ενεργός κομμουνιστής.
Κοιτάζω τη φωτογραφία του απέναντί μου και ζεστά δάκρυα κυλάνε να ζεστάνουν όλους όσους κρύωσαν εκεί στους βράχους… Ζει μόνο η μητέρα μου, σε ένα χωριό των Τρικάλων Θεσσαλίας. Ο πατέρας μου έφυγε 74 χρόνων, το 2011. Τα πνευμόνια του από τη δουλειά του σε πολλά μεταλλεία της Ελλάδος καταστράφηκαν. Του έφερα δώρο, από τη Μύκονο στο χωριό με την βοήθεια του αδερφού μου, το σίδερο που ήταν η μύτη του μηχανήματος που τρυπούσε τους μεγάλους όγκους των βράχων, μετά από 40 χρόνια. Ζυγίζει πάρα πολλά κιλά! Όταν το είδε δάκρυσε και έφυγε γρήγορα μη τυχόν και τον δούμε δακρυσμένο. Πήγε βόλτα στο βουνό…

[επιστολή στη Δ. Λοΐζου, 27-01-2017]