Ο Κωνσταντίνος Καβαλέρος του Ιωάννη και της Φεβρωνίας γεννήθηκε το 1963 στην Άνω Μερά της Μυκόνου. Είναι γιος θύματος θανατηφόρου ατυχήματος.

Γεια χαρά! Το όνομα του πατέρα μου ήτανε Γιάννης Καβαλέρος. Δούλευε για την Εταιρεία, εδώ στα Μεταλλεία, στις στοές, και είχε έρθει από τη Λήμνο για να δουλέψει στη Μύκονο το 1960, απ’ ό,τι θυμάμαι, κι από ό,τι μου ’χει πει η μητέρα μου. Το 1978, Δεκέμβριο, 27 Δεκεμβρίου, έγινε ένα εργατικό ατύχημα που έχασε την ζωή του. Το πώς και τι δεν το ξέρω. Πώς έγινε μες στη στοά, από ό,τι έχω ακούσει κατέρρευσε ένα τμήμα της στοάς και καταπλάκωσε δύο εργαζόμενους.
Ο πατέρας μου ήταν τεχνίτης γομωτής, μαζί με κάποιον άλλο κύριο Γεωργίου Ευάγγελο, που ήταν βοηθός του, οι οποίοι σκοτώθηκαν και οι δύο. Εγώ την εποχή εκείνη ήμουν γύρω στα 15 και λίγο. 15 και δύο μηνών, τριών, κάτι τέτοιο. Πώς το βίωσα; Όπως θα το βίωνε ένα παιδί 15 ετών. Ξεκρέμαστος. Σαν να σε πετάνε στη θάλασσα χωρίς να ξέρεις να κολυμπάς. Τι άλλο να πω… Καλύτερα να μην τα θυμάμαι.
Η Εταιρεία από ό,τι πιστεύω εγώ, βοήθησε το νησί, γιατί την εποχή εκείνη ο Τουρισμός ήταν δειλά δειλά αναπτυσσόμενος –όχι πολύς κόσμος– και έδινε χρήματα στον κόσμο που δούλευε εδώ στην Μύκονο η Εταιρεία. Όσοι δεν ασχολούνταν με τον Τουρισμό ασχολούνταν στη δουλειά που πρόσφερε η Εταιρεία. Ε, οι συνθήκες εργασίας πώς θα ήταν το 1978… Όπως είναι σε χώρες –πώς να το πω– τριτοκοσμικές.
Οι ενέργειες της Εταιρείας μετά το ατύχημα απέναντι στην οικογένειά μας δεν πιστεύω ότι ήταν κακές, δηλαδή αυτά που προέβλεπε ο νόμος τα τήρησαν, έτσι πιστεύω, δεν… Αν ήταν λάθος της πολιτείας μπορεί, αλλά από λάθος της Εταιρείας δεν πιστεύω να ήταν, κατ’ εμέ. Αυτά που έλεγε ο νόμος τότε ότι πρέπει να αποζημιωθεί σε περίπτωση εργατικού ατυχήματος –δεν θυμάμαι τι χρήματα ήταν–, η Εταιρεία τα πλήρωσε. Μη φανταστείτε κάτι εξωφρενικό, ένα μικρό ποσό ήταν, το οποίο δεν ισχύει αυτή τη στιγμή.

[συνέντευξη: Δ. Λοΐζου – βιντεοσκόπηση: Δ. Καλφάκης, 16-11-2014]