Ο Νικόλαος Κολτσάκης του Ιωάννου και της Έλλης γεννήθηκε το 1954 στον Πειραιά.  Γιος εργαζομένου, εργάστηκε και ο ίδιος ως μαθητευόμενος στο Συνεργείο (1969).

Δήμητρα, όπως σου υποσχέθηκα, σου στέλνω τις αναμνήσεις μου από την περίοδο της εφηβείας μου στη Μύκονο. Είναι σε περίληψη αλλά μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα. Αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω δεν τα έχω πει ΠΟΤΕ σε κανέναν. Είσαι η πρώτη που τα μαθαίνει και παρακαλώ, αν θέλεις, κράτησε την ανωνυμία, χωρίς να είναι και απαραίτητο. Ευχαριστώ.
Αυτό που μου έχει μείνει έντονα είναι ο τεράστιος φόβος και το άγχος που με διακατείχαν απ’ το πρωί που έφευγε ο πατέρας μου για δουλειά μέχρι να επιστρέψει το απόγευμα. Θυμάμαι ότι όλη την ημέρα έλεγα προσευχές… Αυτό κράτησε απ’ τα 12-13 μέχρι και τα 15 μου χρόνια, δηλ. την περίοδο που κατανόησα πού δούλευε και τι κίνδυνοι ελλοχεύανε απ’ τη δουλειά του μέσα στις στοές (γαλαρίες). Εάν συνέβαινε να δουλέψει υπερωρίες και δεν γύριζε την κανονική ώρα χωρίς να ειδοποιήσει για την καθυστέρηση, έτρεχα να βρω άλλους και να ρωτήσω αν γνώριζαν κάτι.
Σήμερα κάποιος θα το έλεγε ανασφάλεια, όμως δεν αισθανόμουν έτσι, απλά υπερβολική αγάπη για τον πατέρα μου θα το έλεγα, κατανοώντας πλέον τα προηγούμενα γεγονότα ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, συνήθως από τις καταρρεύσεις οροφής στοών. Ο φόβος αυτός εξέλιπε όταν τύχαινε πότε πότε να με πάρει μαζί του και έβλεπα από πρώτο χέρι τι γινόταν. Συνήλθα και έπαψα πλέον να φοβάμαι όταν το καλοκαίρι του 1969, μετά από μεγάλη πίεση προς τον πατέρα μου, κατάφερα να τον πείσω να ζητήσει την πρόσληψή μου και να δουλέψω μαζί του. Έτσι γνώρισα από κοντά που και πώς δούλευε, οπότε μπόρεσα να αξιολογήσω καλύτερα, χωρίς βέβαια να αγνοώ τους κινδύνους.
Κατά τα άλλα, δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι ιδιαίτερο μεγαλώνοντας με παραδοσιακή οικογένεια σε χωριό, χωρίς ιδιαίτερα ενδιαφέροντα εκτός απ’ το σχολείο το πρωί, ποδόσφαιρο με τους φίλους το απόγευμα και, τον χρόνο να περνά αργά για το πότε θα φύγω απ’ τη Μύκονο, για να μπορέσω να πάω σε μια Σχολή Πλοιάρχων, που είχα ακούσει ότι υπάρχει στον Ασπρόπυργο. Δεν γνώριζα τι πάει να πει Πλοίαρχος, δεν ήξερα τίποτα για τη σχολή αυτή ούτε καν που είναι ο Ασπρόπυργος. Ήταν το όνειρο που κάλυπτε όλα τα άλλα τα οποία τα έβλεπα υποδεέστερα και ανούσια. Όταν όμως έφυγα απ’ τη Μύκονο το Σεπτέμβρη του 1969, η ζωή μου, ως παιδί εκεί, έμεινε και παραμένει η πιο γλυκιά ίσως ανάμνηση. Γι’ αυτόν ίσως το λόγο θυμάμαι λεπτομέρειες που σε κάποιους προκαλούν απορία ή και αμφιβολίες… Και φυσικά δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα, γιατί στον τόπο αυτό έμαθα τα πρώτα γράμματα, εκεί έκανα τον πρώτο μου φίλο, εκεί κάπνισα το πρώτο μου τσιγάρο σαν αντράκι, εκεί πρωτοερωτεύτηκα…
Και δεν απαρνούμαι τίποτα σήμερα, γιατί αυτή είναι η πρώτη περίοδος της ζωής μου και, δόξα τω θεώ, είμαι και αισθάνομαι πολύ καλά. Σήμερα αξιολογώ ότι ίσως τελικά να μου άρεσε η ζωή στο νησί, μα σαν παιδί να μην ήθελα να το παραδεχτώ, από εγωισμό ίσως, μπορεί και από κόμπλεξ ότι δεν μεγάλωνα σε πόλη. Φιλιά, Νίκος.

[επιστολή προς τη Δήμητρα Λοΐζου, 13-02-2016]