Ο Kenneth Walker του Noel γεννήθηκε στο Michigan το 1944. Διετέλεσε διοικητικός υπεύθυνος Μυκόνου-Μήλου (1973-1977).

Ονομάζομαι Kenneth Walker. Ήρθαμε στην Ελλάδα το 1973, αρχικά στο νησί της Μήλου, όπου η ΜΥΚΟΜΠΑΡ είχε στήσει δεύτερη επιχείρηση εξόρυξης μπεντονίτη. Έπειτα, το 1975, πήρα προαγωγή στη θέση του διοικητικού υπεύθυνου για τις επιχειρήσεις στη Μήλο και τη Μύκονο. Ο Τάσος Παπαδόπουλος ήταν τότε διευθυντής, είχε τον πλήρη έλεγχο και συντόνιζε τις εξορύξεις. Όταν έφθασα στη Μύκονο κάθισα μαζί του και προσπάθησα να ενημερωθώ για όλες τις εξελίξεις. Φύγαμε πάλι το 1977 και επιστρέψαμε στην Αμερική, όπου εργάστηκα για την εταιρεία που είχε στην κατοχή της τη ΜΥΚΟΜΠΑΡ, την DRESSER INDUSTRIES, για άλλο ένα χρόνο και στη συνέχεια έκανα την πτυχιακή μου. Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου η DRESSER είχε ήδη πουλήσει τη ΜΥΚΟΜΠΑΡ. Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι τα κοιτάσματα βαρύτη φαινόταν να έχουν εξαντληθεί εδώ στο νησί της Μυκόνου και παράλληλα οι ανάγκες μας για μπεντονίτη, η εμπορική ζήτηση, είχαν μειωθεί.
Τη δεκαετία του ’70 που ήμουν εδώ γνώρισα κάποιους που ήταν διοικητές της ΜΥΚΟΜΠΑΡ για περίπου 25 χρόνια. Ο πρώτος που γνώρισα ήταν ο Dan Martin· μετά τον Dan ήταν ο Dick Schmittel· μετά τον Dick ήταν ο Brad Bauer, τον οποίο αντικατέστησα εγώ. Όταν έφυγα εγώ, κάναμε τον Τάσο διοικητικό υπεύθυνο της ΜΥΚΟΜΠΑΡ γιατί θεωρήσαμε απαραίτητο να πάρει αυτή τη θέση ένας Έλληνας μετά από 3-4 Αμερικανούς διευθυντές που είχαν προηγηθεί. Πράγματι, η Εταιρεία έγινε περισσότερο γνωστή με τις γνωριμίες και ικανότητες του Τάσου και ήμασταν πολύ ευχαριστημένοι. Φαντάζομαι ότι αν υπήρχε περισσότερος βαρύτης στη Μύκονο, θα ήμασταν ακόμη εδώ να κάνουμε εξορύξεις. Νομίζω ότι περίπου το 25%-30% των μεταλλωρύχων ήταν Μυκονιάτες και οι υπόλοιποι είχαν έρθει από τη Βόρεια Ελλάδα. Στο νησί της Μήλου που ήμουν για 2 χρόνια είχαμε 93 εργάτες και ήταν όλοι από την περιοχή της Μήλου. Αλλά εκεί ήταν άλλου είδους ορυχείο και διαφορετική τοποθεσία. Γενικά η σχέση μου με τη DRESSER και τη ΜΥΚΟΜΠΑΡ σταμάτησε το 1979 περίπου.
Γνωρίσαμε πολλούς αξιόλογους Έλληνες όσο ήμασταν εδώ. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που συνεχίζουμε να επισκεπτόμαστε το νησί και τους Έλληνες κάθε καλοκαίρι. Η Μύκονος είναι σίγουρα ξεχωριστή ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου και ιδιαίτερα πολύ διαφορετική από τη Μήλο. Ήμουν ένας από τους τρείς αλλοδαπούς που κατοικούσαν στη Μήλο την δεκαετία του ’70. Αλλά και εκείνοι είναι πολύ ωραίοι άνθρωποι και πολύ φιλικοί. Αγαπάμε τη Μύκονο, ερχόμαστε εδώ κάθε χρόνο και αυτό οφείλεται στη ΜΥΚΟΜΠΑΡ, γιατί έτσι γνωρίσαμε το νησί. Κράτησα επαφή με τον Τάσο και άλλον ένα μηχανικό εκσκαφών που είχαμε στο νησί της Μήλου τον Αντρέα Κελινό. Αυτός ήταν ακόμα ένας Έλληνας απόφοιτος μηχανικός και ο ίδιος με την οικογένειά του ζουν μέχρι και σήμερα στη Μήλο και έχουν αγαπήσει το νησί, παρότι κατάγεται από την Αθήνα. Ο Τάσος από όσο ξέρω ήταν εδώ στη Μύκονο για περίπου 15 χρόνια. Σήμερα τα δύο του παιδιά ζουν εδώ, έχουν πλέον μεγαλώσει και δραστηριοποιούνται στο νησί. Ο Τάσος περνά τον περισσότερο καιρό του στο Πήλιο και τη Γλυφάδα.
Πέρα από αυτά, επειδή δεν ήμουν πλέον στέλεχος της DRESSER όταν πουλήθηκε η ΜΥΚΟΜΠΑΡ, δεν είμαι σίγουρος για το ποια άλλη πληροφορία μπορώ να σας δώσω. Από επιχειρηματικής πλευράς, αυτό που έχω να πω είναι ότι η DRESSER αποκόμισε ένα καλό κέρδος από την δραστηριότητά της στην Ελλάδα. Η πλειοψηφία των ορυκτών/μεταλλευμάτων από τη Μύκονο διοχετεύθηκαν στην Μέση Ανατολή, την Ιρλανδία και την περιοχή του Κόλπου. Η εξόρυξη δεν απέφερε πρώτης ποιότητας βαρύτη, αλλά είχαμε μεταλλεία σε άλλες χώρες όπως η Ιρλανδία και η Νέα Ζηλανδία και έτσι κάναμε μίξη του βαρύτη από τη Μύκονο με αυτόν από τις παραπάνω χώρες για να έχουμε ένα ποιοτικό προϊόν. Ο μπεντονίτης γενικότερα διοχετευόταν επί το πλείστον στην Μέση Ανατολή και χρησιμοποιούταν σε αυτό που ονομάζουμε διόρυξη ελαφρών υγρών. Ο βαρύτης από τη Μύκονο χρησιμοποιούταν ως διόρυξη βαρέων υγρών. Συγκεκριμένα όσο πιο βαθιά είναι η τρύπα της εξόρυξης, τα υγρά χρησιμοποιούνται για να φέρουν στην επιφάνεια τις νιφάδες, όπως διανοίγεται η τρύπα. Εκεί λοιπόν χρησιμοποιείται ο βαρύτης ενώ για τις ρηχές εργασίες μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο μπεντονίτης.
Εύχομαι να μην είχαμε κλείσει ποτέ το ορυχείο εδώ αλλά ξεμείναμε από βαρύτη. Μακάρι να μπορούσα να το πω διαφορετικά αλλά ουσιαστικά αυτό συνέβη. Το ορυχείο έκλεισε γιατί στέρεψε η πρώτη ύλη. Ο Τάσος πρέπει να σας έχει πει ότι είχα 93 υπαλλήλους στη Μήλο και εδώ στη Μύκονο πρέπει να ήταν περίπου 60. Οι Έλληνες μηχανικοί που είχαμε ήταν εξαιρετικοί, πολύ καλά σπουδασμένοι και ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι. Γενικότερα η πλειοψηφία των κατοίκων εδώ πιστεύω ότι είναι πολύ ευφυείς και εργατικοί, αλλά πολλοί από τους ανθρώπους που δούλεψαν μαζί μας αρχικά, ανακάλυψαν στην πορεία ότι μπορούν να βγάλουν περισσότερα χρήματα από τον Τουρισμό, συνεπώς αυτό μας κόστιζε πολλά χρήματα καθώς έπρεπε να φέρουμε εργατικό δυναμικό από τη Βόρεια Ελλάδα. Αλλά όλα δούλεψαν όπως έπρεπε.
Δεν είμαι σίγουρος αν έχω κάτι άλλο να σας πω σχετικά με το θέμα. Είχαμε ένα γραφείο, τα κεντρικά μας, που ήταν στην Αθήνα. Εκεί είχαμε 12 υπαλλήλους, περίπου 60 υπαλλήλους εδώ και 90 στη Μήλο. Συνολικά είμασταν 5 Αμερικάνοι σε διευθυντικές θέσεις. Από αυτούς τους 5 που γνωρίζω, οι τρείς δεν ζουν πλέον. Μόνο εγώ και ο Brad Bauer, τον οποίο αντικατέστησα, είμαστε ακόμα ζωντανοί και πλέον ηλικιωμένοι δυστυχώς. Ήταν μια καλή επιχείρηση και οι Έλληνες πολύ καλοί μαζί μας. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι αρνητικό ήταν μια πραγματικά θετική εμπειρία.
Η ενασχόλησή μου με την επιχείρηση της Μυκόνου ήταν περιορισμένη σε 1-2 επισκέψεις το μήνα. Ξέρω όλο το εργατικό δυναμικό στη Μήλο και φυσικά στην Αθήνα. Εδώ στη Μύκονο ο Τάσος είχε τη διαχείριση. Όταν εκείνος πήγαινε διακοπές ερχόμουν προσωρινά για μερικές ημέρες να δω πώς πάνε οι εργασίες. Είχαμε πολύ καλά άτομα εδώ, είναι το λιγότερο που μπορώ να πω. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε τόσο καλά. Αλλά όταν δεν υπάρχει πρώτη ύλη, δεν έχεις επιλογές. Η περίοδος που πέρασα δουλεύοντας εδώ είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Φυσικά υπήρχε το πρόβλημα επικοινωνίας, αλλά αυτό δεν ήταν αξεπέραστο μιας και κατάφερα να μάθω λίγα Ελληνικά και οι Έλληνες μηχανικοί και εργάτες εδώ μιλούσαν, ή στην πορεία έμαθαν, κάποια Αγγλικά. Οπότε η γλώσσα δεν ήταν ποτέ ένα σοβαρό εμπόδιο. Ξέρετε, για εμάς ήταν ευκαιρία ζωής το να μένουμε στη Μύκονο. Η μικρότερη κόρη μας είναι Ελληνίδα, γιατί γεννήθηκε στην Ελλάδα· και η μεγαλύτερη κόρη μας ήρθε εδώ μαζί μας, όταν ήταν μόλις 10 μηνών.
Εύχομαι να είχα περισσότερα να σου πω αλλά πραγματικά δεν έχω. Ο Brad Bauer που αντικατέστησα έρχεται και εκείνος με την οικογένειά του συχνά στην Ελλάδα, όπως κι εγώ. Το ίδιο έκανε και ο Dick Schmittel πριν το θάνατό του. Όλοι μας έχουμε πάντα την τάση να επιστρέφουμε εδώ λόγω των ευχάριστων αναμνήσεων και της χαράς που νιώθουμε όταν είμαστε εδώ. Η Ελλάδα δεν είναι σαν τις άλλες χώρες. Η εγγονή μου πήγε στην Ισπανία και η κόρη μου ανησυχούσε ιδιαίτερα λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι και το Βέλγιο, δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε ποτέ στην Ελλάδα. Πιστεύω οι Έλληνες πολίτες δεν θα το επέτρεπαν. Αυτή την εβδομάδα συνέβη στην Αμερική. Δύσκολα ξεφεύγεις από την τρομοκρατία. Αλλά αγαπάμε την Ελλάδα, εκτιμούμε τους Έλληνες και για αυτό επιστρέφουμε με την οικογένεια μου. Αυτά είχα να πω.

[συνέντευξη-ηχογράφηση: Δ. Λοΐζου, 16-06-2016]